بررسی برخی عوامل پیش بینی کننده خودکارآمدی در مبتلایان به دیابت نوع دو

مقدمه: افزایش توانمندسازی مبتلایان به دیابت جهت بهبود خودمراقبتی، در کنترل بیماری آن ها نقش مهمی ایفا می کند. یکی از مهم ترین اقدامات در این زمینه ارتقای سطح خودکارآمدی است که می تواند سبب مشارکت بیشتر بیمار در روند درمان شده و از بروز عوارض جدی جلوگیری نماید. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل پیش بینی کننده خودکارآمدی در مبتلایان به دیابت نوع دو صورت پذیرفت. مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی ـ مقطعی 187 بیمار مبتلا به دیابت مراجعه کننده به مرکز دیابت حضرت علی شهر اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. جهت گردآوری اطلاعات از پرسش نامه های استاندارد برای ارزیابی آگاهی، برای سنجش سواد سلامت و سنجش خودکارآمدی استفاده شد. برای تعیین روابط بین متغیرها از نرم افزار آماری spss v.16 و آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید. یافته ها: سواد سلامت در هر سه حیطه و هم چنین آگاهی با خودکارآمدی بیماران برای انجام رفتارهای خودمراقبتی مرتبط بود. سواد سلامت عملکردی، ارتباطی، انتقادی و هم چنین سطح آگاهی به عنوان متغیرهای پیشبین برای خودکارآمدی شناخته شدند و در مجموع تبیین کننده 37/0 از واریانس خودکارآمدی در بیماران بودند. سواد سلامت عملکردی (36/0=β) مهم ترین پیشگویی کننده خودکارآمدی در بیماران بود. نتیجه گیری: نظر به این که اهمیت و ضرورت توجه به عامل خودکارآمدی در مداخلات آموزشی که جهت ارتقای خودمراقبتی در مبتلایان به دیابت انجام می شود به خوبی اثبات شده است، لذا توجه به سطح سواد سلامت و آگاهی بیماران به عنوان عوامل تاثیرگذار بر این عامل مهم ضروری به نظر می رسد.